Kinderwens

Ik was een meisje van acht jaar toen ik met mijn ouders langs ‘de Lindenhof’ in Noordwijk liep. De Lindenhof was in die tijd buitenkliniek voor kinderen van het Academisch Ziekenhuis Leiden. Een prachtig monumentaal gebouw met witte gordijnen voor de hoge ramen. Mijn moeder vertelde dat daar zieke kinderen lagen.

We liepen daar wel vaker en elke keer zocht ik, staand op mijn tenen, naar een plekje waar de gordijnen misschien niet helemaal dicht waren. Ik was heel nieuwsgierig wat zich daarbinnen afspeelde. Nooit lukte het me naar binnen te kijken.
Maar ik had mijn beeld toch al gemaakt en wist: daar wil ik later gaan werken. Die zieke kinderen die daar in dat mooie huis liggen, die wil ik helpen.

Ik ben inderdaad een pedagogische opleiding gaan doen; ik heb gewerkt met gezonde kinderen en met -meervoudig- gehandicapte kinderen. Die zieke kinderen achter de witte gordijnen in de buitenkliniek, die was ik eigenlijk een beetje vergeten.

De Lindenhof heeft al lang een andere bestemming, het AZL heet al jaren LUMC. De buitenkliniek is verhuisd naar een afdeling binnen het LUMC.

Ook al vele jaren later, ben ik afgestudeerd als kunstzinnig therapeut. Ik vind het heerlijk om zo mijn passie in het werken met kinderen en mijn creativiteit te kunnen combineren. Door mijn werk ben ik in contact gekomen met de Stichting Kunstwens.

De Stichting Kunstwens helpt -ernstig- zieke kinderen te ervaren een kunstenaar te zijn en even te vergeten dat ze ziek zijn, thuis of in het ziekenhuis. Graag werk ik mee aan deze schildermiddagen op de kinderafdeling in het LUMC.

Onlangs schilderde ik met een meisje van 11 jaar, Evy.
Evy voelt zich rot en heeft nergens zin in. Ze zit bleek en somber in haar bed en voelt zich lamlendig na maanden opname, onderzoeken en operaties.

Evy denkt dat ze niet kan schilderen maar wil wel graag een portret van haar lievelingsknuffel die altijd bij haar in bed zit. Ik zeg haar toe haar te helpen, samen lukt ons dat wel en ik heb een mooi rond schilders doekje voor
Evy meegenomen. We kiezen samen de kleuren en ze gaat aan de slag. De knuffelhond poseert als een volleerd model, mijn rol bestaat slechts uit het geven van wat tips op aanvraag.
Het meisje krijgt steeds meer plezier in het schilderen en er komt zelfs een beetje kleur op haar wangen. Daar word ik dan weer blij van.

Als het schilderij klaar is, is Evy een stuk vrolijker en zelfs trots op haar werkstuk. En hoewel het resultaat niet belangrijk is, is het een prachtig gelijkend portret geworden.

En ik, ik ben blij dat ik weer heb kunnen helpen een kunstwens tot stand te brengen.

Als ik na het schilderen door de gang van de afdeling loop en daar de foto zie hangen van de buitenkliniek de Lindenhof, denk ik weer aan mijn eigen kinderwens die op zo’n middag elke keer weer uitkomt.